Geen Dokter Praatje maar Professor Praatje. Zo gaat prof. dr. Lieuwe de Haan sinds gisteren bij zijn kinderen door het leven. Reden: zijn aanvaarding van de leerstoel Psychotische Stoornissen aan de Universiteit van Amsterdam. Onder het toeziend oog van collega-hoogleraren, collega-hulpverleners, familieleden en patiënten sprak hij in de Amsterdamse Lutherse kerk zijn oratie uit. Een oratie waarin hij met succes probeerde de luisteraars te vervreemden als zouden zij eigenlijk verkenners van de planeet Neptunus zijn die incognito naar de aarde waren gekomen om het mensenras te bestuderen.

“Wat doen ze? Wat denken ze? En wat doen die mensen die daar apart staan? – Het lukt u niet te filteren. Alle indrukken komen door zonder dat u keuzes weet te maken.” Zo probeerde de kersverse hoogleraar zijn gehoor dichter bij de leefwereld te brengen van mensen met schizofrenie of een psychose. Niet door een beschrijving van de wereld van de gespleten geest, maar door het overbruggen van een scheiding der geesten.

Het karakteriseert de psychiater die al vanaf zijn vroege jaren interesse heeft in het perspectief van de patiënt. Op een ‘Doctor knows best’-houding  waaraan vooral eerdere generaties zich nog wel eens schuldig aan maakten, is hij niet te betrappen. Lieuwe de Haan is het prototype van een behandelaar die wil staan naast zijn patiënt in plaats van erboven. En naast diens familie, niet te vergeten. En dus deed De Haan een expliciete uitnodiging aan patiëntenvereniging Anoiksis en familievereniging Ypsilon.

Met onderzoeksaspiraties op het gebied van patiëntenperspectief, behoud van sociale vaardigheden en familie, maar ook antipsychotica, cannabisgebruik en piekeren; een fenomeen waar veel mensen met schizofrenie last van hebben, maar waar nog veel te weinig onderzoek naar is gedaan. Daarvoor is meer begrip nodig van de variatie tussen patiënten en daarmee samenhangende specifieke interventies, aldus De Haan.