www.ypsilon.org ERVARING 11 YPSILON NIEUWS 2 | 2025 10 ERVARING Het leven van mijn oudere broer Wim en van mij voltrok zich niet zoals bij veel mensen. Mijn moeder was jong toen zij ziek werd. Haar moeder had hetzelfde: schizofrenie. Of, zoals we tegenwoordig zeggen, een psychotische kwetsbaarheid. Na de geboorte van mijn broer had de ziekte een vlucht genomen. Ik heb weleens gezegd dat ik dus eigenlijk niet geboren had moeten worden. Dat zou ik nu niet meer zeggen. Alles heeft een reden. Dat is mijn mantra geworden. Achteraf werd duidelijk dat het er bij ons thuis vreemd aan toe ging. Mijn vader was na mijn geboorte nauwelijks in beeld. Mijn zieke moeder moest in haar eentje twee kinderen opvoeden. Na mijn zesde verjaardag liet mijn vader ons achter bij haar en vertrok met een rode geruite koffer uit ons leven. De zussen en broers van mijn moeder probeerden haar te helpen, maar dat liet ze niet toe. Uit vrees dat de kinderbescherming ons weg zou halen, hebben ze er nooit iemand bijgehaald. Dat deden ze met de beste intenties. Tante Rie heeft me later wel eens toevertrouwd dat ze daar altijd twijfels over heeft gehouden. Was dat wel het beste voor jullie? Daar kan natuurlijk niemand een antwoord op geven. Krullen groene zeep De jaren daarna waren pittig, al hadden Wim en ik dat niet zo door. Als kind weet je niet beter. In de achterkamer stond een fauteuil waar de was op werd gegooid nadat het van de lijn was gehaald. Als we sokken nodig hadden, moesten we alles doorzoeken om een passende tweede te vinden. Dagelijks kregen we twee lepels levertraan en krullen groene zeep te eten. Daar werd ons lichaam schoon van. Pas toen ik negen jaar was en soms bij een vriendinnetje mocht eten of spelen, ontdekte ik dat het er daar anders aan toe ging dan bij ons. Onze tafel stond niet gedekt met thee en brood als we tussen de middag thuiskwamen. Bij ons speelden nooit andere kinderen. Als we thuiskwamen uit school was het afwachten. Hoe hangt de vlag erbij? Is het rustig? Loopt ze gillend door het huis? Dat bracht altijd de nodige spanning met zich mee. Ooit heeft ze alle boeken die we hadden bij de vuilnis aan de straat gezet. Ik ontdekte dat en haalde ze weer naar binnen. Dat was van korte duur. Zo verloor ik een boek dat me dierbaar was, gekregen van tante Rie. Koken deed mijn moeder op een gegeven moment alleen nog maar op zondag. Op de andere dagen wandelden Wim en ik naar snackbar. Patat, kroket, frikadel, dat was ons reguliere diner. De meeste tijd hadden onze tantes en ooms geen idee wat er zich bij ons allemaal afspeelde. We zagen ze regelmatig. Ze namen ons mee naar de voetbal of de camping. We vertelden echter nooit wat er speelde. Pas veel later kregen ze meer te horen. Als kind ben je enorm loyaal. Geen haar op je hoofd die bedenkt dat je maar beter wel uit de school kunt klappen. Mijn steun en toeverlaat Mijn tante en oom waren ook zeer betrokken toen Wim ook ziek werd. Ik was toen 17 of 18 jaar. Achteraf gezien waren er al langer signalen. Die zijn allemaal gemist. Iets waar mijn tante boos en verdrietig over was. Dat zou haar nooit meer gebeuren nadat mijn moeder ziek was geworAlles heeft een reden Vandaag heb ik afscheid genomen van mijn bonusmoeder. Nee, ze is niet getrouwd met mijn vader. Die was sowieso niet in beeld. Ze was de zus van mijn moeder die zich samen met haar man, mijn ome Jan, jarenlang heeft bekommerd om mijn broer en mij. Als je het verhaal erachter niet kent denk je: een tante, nou en? Ze was echter niet zomaar een tante. Soms heb je als mens, en zeker als kind, iemand nodig die er voor je is. Iemand die voor jou het verschil kan maken. Zo iemand was tante Rie. tekst Marja Hasert illustratie Loek Weijts Achteraf werd duidelijk dat het er bij ons thuis vreemd aan toe ging den. Helaas liep dat anders. Ik had inmiddels mijn echtgenoot ontmoet. Hij was mijn steun en toeverlaat, zo jong als we waren. Hij heeft mijn moeder leren kennen in een slechte tijd en heeft Wim ziek zien worden. Grappig genoeg kon hij het met mijn moeder vanaf het eerste moment heel goed vinden. Hetzelfde gevoel voor humor speelde daarin een grote rol. Enige tijd nadat Wim ziek werd ontdekte ik, via mijn tante Rie, Ypsilon. Het is bijna niet na te vertellen hoeveel ik daaraan heb gehad! Ik kon er niet onderuit om ook zelf hulp te zoeken bij een therapeute. Ik durfde zelden voor mezelf op te komen en probeerde het iedereen naar de zin te maken. Had totaal geen zelfvertrouwen en schaamde me enorm. Dat had veel impact op mijn leven. De therapie heeft mijn leven voorgoed veranderd. Gedurende die jaren was daar altijd tante Rie. Geduldig luisteren, vragen stellen, antwoorden geven, lachen en huilen. Wat een weelde was dat. Ook mijn man was een rots in de branding. Hij heeft het flink te verduren gehad. Hij is er nog, dus we hebben het samen gered. Voldoening Als mensen iets over mijn achtergrond horen is het eerste wat ze zeggen: wat zal dat zwaar geweest zijn. Natuurlijk, makkelijk was het niet, maar inmiddels kan ik zeggen dat het mijn leven niet meer beheerst. Ik zou iedere naaste gunnen dat er een leven is naast alle zorgen en verdriet. Ik ben al lang actief voor Ypsilon. Ik ben nu werkzaam als familieervaringsdeskundige en doe ook vrijwilligerswerk voor de Stichting Naastentraining. Zo kan ik met alles wat ik zelf heb meegemaakt iets positiefs doen voor anderen. Dat geeft me voldoening. Zoals gezegd: alles heeft een reden. Patat, kroket, frikadel, dat was ons reguliere diner
RkJQdWJsaXNoZXIy NzkyMjk=