Meteen sluiten!
Regelmatig geef ik een van mijn kleindochters de fles. Ze is 7 maanden. Een levenslustig grietje met prachtige blauwe ogen. Zo kwetsbaar nog. Ik ben vol verwondering.
De meeste ouders van psychisch zieke volwassen hebben ooit zo met hun kindje op schoot gezeten. In liefde. In afwachting van wat zal komen.
Laatst sprak ik de moeder van een volwassen kind. Ze ziet op de bankafschriften die zij met zijn toestemming in beheer heeft allerlei rare overboekingen. Ze trekt bezorgd aan de bel bij de GGZ. Ze kennen haar - de zoon is al jarenlang in behandeling - en weten dat zij dat niet ‘zomaar’ doet.
De man sluit overeenkomsten af met desastreuze gevolgen voor zijn portemonnee. Brengt zijn huisvesting in gevaar. Moeder wil dat de GGZ zo snel mogelijk een verklaring afgeeft dat haar zoon handelingsonbekwaam is. Ze wil aangegane juridische verplichtingen meteen kunnen terugdraaien. “Kijk dan wat er gebeurt!” roept ze. Tevergeefs. De verklaring wordt niet afgegeven.
Ze stapt naar de rechtbank die weinig aanvullende informatie nodig heeft. Na een kort bezoek aan de patiënt besluit de rechter dat er sprake is van handelingsonbekwaamheid. Nu kunnen belangrijke besluiten (niet kosteloos) juridisch worden teruggedraaid. Wie moet voor die kosten opdraaien? De moeder? De GGZ-instelling?
Ook sprak ik de vader van een onlangs 18 jaar geworden dochter. Zij is depressief, gebruikt medicijnen met ernstige bijwerkingen, zit na verwijzing door de huisarts in de molen van een intake bij de specialistische GGZ. Ik vraag hem of er vanuit de GGZ-instelling al contact met hem is gezocht. Dat blijkt niet het geval. Op de website van de betrokken instelling vind ik niks onder het kopje ‘familiebeleid’.
Ik hoor van familieleden over hun strijd, het ongemak en de onveiligheid die zij meemaken in de contacten met de GGZ. Ik vind het verbijsterend dat er nog steeds zorginstellingen zijn die naasten, familie, niet serieus nemen. Die met een beroep op de privacy van de patiënt redelijke verzoeken naast zich neerleggen. Die dringende waarschuwingen in de wind slaan. Die helemaal geen contact zoeken.
Ik zeg: zorginstellingen die zo met naasten omgaan, meteen sluiten!
Psychiaters en hulpverleners die zó onprofessioneel en zonder gevoel handelen. Die daar niks aan willen veranderen. Die zich – volkomen onterecht - verschuilen achter verkeerd geïnterpreteerde of niet-bestaande ‘privacyregels’. Die hun vakliteratuur blijkbaar niet bijhouden…
Laat ze een ander vak kiezen!
Misschien moet hier eens een proefproces over komen.
Vanuit een andere invalshoek kan overigens ook een lipofiele betablokker zoals propranolol of metoprolol worden geprobeerd (herstelt het door een verdovend middel uitgeschakelde Natuurlijke Dempsysteem van de hersenen) en magnesium.