Het gebeurt ineens
Ik zit in een vergadering. Een vrouw vertelt haar persoonlijke verhaal over haar broer. Hoe ze van alles met hem meemaakt na zijn psychose. Alles komt voorbij: opnames, rechterlijke machtiging (RM), bezorgde oude ouders en broers en zussen, onduidelijkheid over de diagnose, onmacht.
Ik luister aandachtig. Ze vertelt dat haar broer met een RM opgenomen is geweest in de GGZ-instelling waar ook mijn broer ooit heen moest.
Dan slaat die herinnering ineens toe. Ik ben er niet op voorbereid. Ik doe mijn ogen dicht en zie hem onder het spanlaken liggen. Het was in de jaren-70, pakweg 40 jaar geleden! ‘Jan, haal me hier onder weg!’ smeekt hij. Ik kan niks doen. ‘Nee Arie, dat mag ik niet. Ik zal wel vragen hoe lang dit nog moet duren.’
Mijn keel knijpt dicht, tranen prikken achter mijn ogen. Het gebeurt ineens. Ik vertel kort wat herinneringen. Aan toen. Die keer. En aan een andere keer, toen hij op bezoek bij mijn ouders ook met een RM moest worden opgenomen en het anderhalf uur duurde voordat de crisisdienst met de ambulance kwam. Een hulpverlener zit in de huiskamer met mijn slapende broer die zich van wat komt niet bewust is. Mijn vader zit verslagen in zijn leunstoel. Mijn moeder is naar haar slaapkamer gevlucht. Zij kan het niet aanzien. Mijn zus is bij haar, ik ben in de huiskamer, bij mijn broer en mijn vader. De hulpverlener zit stoïcijns op een stoel en zegt al die tijd, anderhalf uur!, helemaal niks. Ik herhaal: niks! Dan gaat de bel. Er komen een paar mannen binnen, mijn broer schrikt wakker, beseft wat hem te wachten staat, verzet zich waarop hij het toilet in wordt gedirigeerd en een spuit in zijn achterste krijgt, waarna hij wordt afgevoerd.
Het zijn deze herinneringen, en nog veel meer, die maken dat ik me hard maak voor alle ouders en naasten die zich bekommeren om hun kind, partner, familielid, buurman en ga zo maar door.
Gelukkig word ik lang niet altijd zo overmand door emoties. Maar ze piepen er wel regelmatig doorheen als ik de verhalen hoor of lees van verwanten. Daarom voel ik me verbonden met Ypsilon en maak ik me hard voor de belangen van familie én hun naasten in de GGZ. Zij verdienen goede menslievende zorg en geen zwijgende hulpverleners.
Jan
PS Mijn volgende blog verschijnt na de zomervakantie.
Familie van en cliënten met een psychische aandoening.
Ook heel herkenbaar omschreven.
Volgens een recent in Nature gepubliceerd onderzoek kan deze uitschakeling echter worden opgeheven door een lipide bètablokker.
Het nadeel van traditionele antipsychotica is dat het verdovende middelen zijn die zelf de uitschakeling van het demp-systeem veroorzaken en zo dus de schizofrenie in stand houden.
Alleen een lipofiele bètablokker oefent invloed uit op de hersenen.