Jaap

Jaap is dood. De Zeeuwen weten dat ik het heb over Jaap van Weert. Vijftien jaar terug plaatste ik in YN zijn brandbrief over vermaatschappelijking. Hij was bang de veiligheid van zijn RIBW te moeten verlaten om ruimte te maken voor nog ‘zwaardere’ patiënten. Gelukkig kwam zijn nachtmerrie niet uit. Eén keer heb ik hem opgezocht, één keer maar. Hij was kwetsbaar en sterk tegelijk; een combinatie die ik later vaker bij mensen van Anoiksis zou terugzien. Sindsdien hadden we regelmatig contact per mail of telefoon. En traditiegetrouw kwam elk jaar de eerste kerstkaart van hem.
Ik heb Jaap zien opbloeien. Hij werd actief voor de cliëntenraad en voor Anoiksis. Toenmalig Ypsilonlid Willem van Staalen bracht hem het plezier van fietsen bij. En hij was de enige van wie ik het kon hebben dat hij een T-shirt droeg met de tekst ‘I used to be a schizophrenic, but we’re OK now’. Ooit vroeg ik hem als spreker voor een studiedag, maar alleen al de reis zou veel te zwaar voor hem zijn. Nu is hij dood. Na Liesbeth Reitsma van het Landelijk Platform GGz alweer een icoon van de patiëntenbeweging weggevallen. Dit jaar maak ik zelf een kerstkaart van je, Jaap. Compleet met hanenpoten. Ben je er toch nog een beetje bij.

Bert Stavenuiter