In De 13 van Obbe en Sjutje worden de veelbewogen levens beschreven van veeboer Obbe, zijn vrouw Sjutje en hun dertien kinderen. Het gezin woonde vanaf 1916 op de boerderij De Tempel in Sandfirderrijp, een uithoek van de Friese rooms-katholieke enclave Blauwhuis. Door hun erfelijke kwetsbaarheid voor schizofrenie waren de meesten wat de auteurs ‘wankel van geest’ noemen, in een tijd dat er nog vrijwel geen goede medicijnen waren voor psychische ziekten. Maar liefst zes van de acht zonen kwamen in een instelling terecht.

De auteurs hebben deze aangrijpende familiegeschiedenis zo nauwkeurig mogelijk gereconstrueerd aan de hand van bewaard gebleven geschriften en de herinneringen van mensen die een en ander van dichtbij of van horen zeggen hebben meegemaakt. Dat viel nog lang niet mee, omdat er in gesloten gemeenschappen nog steeds een taboe lijkt te rusten op het benoemen van erfelijke ziektegevallen van de geest. Dit is dan ook een nooit eerder verteld verhaal.

Besproken in YN: lees de recensie.