‘Wat wanen gemeen hebben is de wanhopige vindingrijkheid waarmee het ‘zelf’ samenhang probeert te bewaren, alsof de rede het allerlaatste is dat een ziel in verwarring wenst prijs te geven.’ Douwe Draaisma, historicus van de psychologie, schrijft in De man die zijn hoofd verloor over patiënten die de onmogelijkste dingen geloven. Dat ze van glas zijn, via het stopcontact worden afgeluisterd of Jezus zijn. In werkelijkheid vormen wanen en hallucinaties een mozaïek waarin patronen zijn te herkennen. Een boek dat aansluit bij deze tijd, waarin (door sociale media) de grenzen tussen echt en ingebeeld vervagen.

Besproken in YN: lees de recensie.